Een ophaalbrug voor moeilijke mensen

 Beste allemaal, 

Eerst even een update: 
Het is inmiddels bijna vier maanden geleden dat ik iets heb laten horen. Dit jaar loopt alles anders en stelt ons voor nieuwe avonturen en uitdagingen. De afgelopen maanden hebben we de gebrekkige inkomsten zo goed mogelijk proberen op te vangen door veel vertaalwerk online te doen. Ook is de tweede fase van de bouw van ons gebedshuis in de tuin eind augustus afgerond. Ik ga daar in een volgende blog nog meer over schrijven. Het is ons grote verlangen mensen van over heel de wereld hier te mogen ontvangen om Gods helende tegenwoordigheid te ervaren. 

Ik heb heel veel tijd ook in de tuin besteed deze zomer door alle nieuwe aanplant die verzorgd moest worden. Daarnaast zijn we trouw de mensen blijven bezoeken. Erg triest is dat er in de lockdown tijd vijf ouderen zijn overleden waar ik geen afscheid van heb kunnen nemen. Ze zijn allemaal in eenzaamheid gestorven. 

We hebben dit jaar nagenoeg geen Nederlanders ontmoet door het vreemde kleurenpalet van allerlei codes die te pas en te onpas worden uitgedeeld in onverenigd Europa. Zo kunnen wij al vanaf begin maart de grens niet meer over met Slovenië m.u.v. de maand juli en de eerste twee weken van augustus. Onze vrienden Pieter en Nina Hamelink (bestuursleden van onze stichting) wilden ons graag op komen zoeken. Maar ook zij mochten de grens niet meer over. Uiteindelijk hebben we elkaar toch nog in Slovenië kunnen ontmoeten en een mooie tijd met elkaar gehad. 

Bemoediging: een ophaalbrug voor moeilijke mensen...

1 En vóór het Paasfeest, toen Jezus wist, dat zijn ure gekomen was om uit deze wereld over te gaan tot de Vader, heeft Hij de zijnen, die Hij in de wereld liefhad, liefgehad tot het einde. 2 En onder de maaltijd, toen de duivel reeds Judas, Simons zoon Iskariot, in het hart had gegeven Hem te verraden,
3 stond Hij, wetende, dat de Vader Hem alles in handen had gegeven en dat Hij van God uitgegaan was en tot God heenging, van de maaltijd op,
4 en Hij legde zijn klederen af en nam een linnen doek en omgordde Zich daarmede.
(Johannes 13: 1-4) 

Kastelen fascineren mij. De mooiste vind ik altijd die met een slotgracht en een ophaalbrug om indringers op afstand te houden. Andere kastelen hadden niet altijd zo'n ophaalbrug en bedienden hun vijand letterlijk om emmers stront (sorry voor het woord)  over ze heen te gooien als de ze het kasteel probeerden binnen te komen. 

Er is niets dat je zo uit de tegenwoordigheid van God kan houden dan de bominslagen die sommige mensen met hun woorden kunnen plegen in ons leven. Dagen kon ik er van van slag zijn vroeger. De brieven, de mails, de heftige confrontaties. Wie maakt ze niet mee? Vaak in de familie, op het werk, de school en helaas ook in de kerk. 

Een jaar of 13 geleden was er iemand die achter mijn rug om heel veel mensen een mail had gestuurd met de meest onzinnige leugens over mij. Ik stond behoorlijk machteloos. Ik probeerde de boel bij elkaar te houden en bovenal mijzelf. Enkele mensen gingen achter deze persoon aan in de hetze die hij ontketende. Het duurde dan ook niet lang totdat mijn toenmalige chef voor de deur stond met een behoorlijke stapel brieven. Die wou hij eens met mij doornemen. Onder het mom 'waar rook is moet vuur zijn'. Dat heb ik geweigerd. Ik hoefde niet naar deze leugens en valse beschuldigingen te luisteren. De storm ging niet liggen, deze chef besloot al deze brievenschrijvers ook nog eens persoonlijk te gaan opzoeken. Ik besloot er niet veel over te zeggen en mij niet te verdedigen. 'Wil je het geloven, dan geloof je het maar'. Ik ging me vooral richten op wat mij gegeven was en waar ik zelf naar toe wilde gaan. Zalig zijn zij die gelasterd worden.... maar het was zeker geen zaligmakend gevoel. Een jaar daarna gebeurden er steeds meer wonderlijke dingen in de gemeente en in mijn persoonlijk leven. De rook en het vuur van de Heilige Geest! 

Verwonde en verharde mensen verwensen en verwijten. De ernst van hun gedrag is niet hun onbeleefdheid maar hun "ongeleefdheid". Ze kunnen niet bij die kern van zichzelf. Ze voelen zichzelf niet en zijn vooral bezig met het bedenksel dat ze "zelf" noemen. Ze voelen ook nauwelijks. 

Hun snelle oordelen zijn niet anders dan uitingen van het leven door het verstand. 
Hun ongegronde analyses van wie zij menen dat je bent geeft de armoede van hun hart weer. Echte relaties kennen ze niet... Niet met zichzelf, niet met jou, niet met God. Wat ze menen te moeten zeggen over jou gaat door het filter van hun geldingsdrang en het willen overheersen. Deins er niet voor terug, schrik er niet van, lig er niet van wakker. (= moeilijk!) 

Hun parameters staan continue afgesteld op misverstand. Ze willen en zullen zelden jou en jouw hart willen bereiken. Als ze het doen, dan alleen maar om te beschadigen. Hun snelle oordelen zijn omdat ze bang zijn om kwetsbaar te zijn en jou echt te leren kennen. Trap niet in de valkuil om ze op andere gedachten te brengen of om ze te overtuigen van jouw gelijk. Het gaat je niet lukken. Probeer jouw gedachten zo dicht mogelijk bij jezelf te houden. Probeer jouw gedachten te versterken met Gods gedachten over jou. Je weet namelijk niet alleen wie je bent; je gelooft het ook en je voelt het ook. Je bent geheeld. 

Jij bent anders, niet ongeleefd, maar "doorleefd" en bovenal bewoond. Door alles wat je hebt meegemaakt ben je zwakker, kwetsbaarder en meer gebroken geworden. Maar juist daardoor dus doorleefd en geheeld. Je bent tot jezelf gekomen, zoals een verloren zoon. In de Vaderliefde van God vond je de geborgenheid die je niet kon vinden bij jezelf en bij anderen.  

Dat maakt jaloers, afgunstig. Soms willen anderen dat gewoon vernietigen. De strijd is niet altijd een strijd tussen goed of kwaad of licht of duisternis. Men reageert onbewust op jouw bewustheid. 

De ophaalbrug pas ik vaak toe. Ik heb de afgelopen jaren steeds meer geleerd te letten op mijn grenzen. Wat en wie laat ik wel en niet toe in mijn leven. Naarmate ik meer en meer verankerd ben geraakt en verzekerd ben in wie ik ben in Jezus weet ik ook waar mijn taak in deze wereld ligt.  Nu is de functie van de ophaalbrug ook steeds meer veranderd. Waar ik vroeger wel heel snel de brug ophaalde als ik voelde dat mensen pijn gingen doen laat ik hem nu wel gewoon liggen en probeer zelfs het gesprek aan te gaan met ze. Dit moet je natuurlijk zelf helemaal bepalen. Het ligt er ook helemaal aan ik welke fase je je bevindt. Je kunt niet voorkomen dat je gekwetst wordt. Je kunt wel voorkomen dat het je schatkamer binnendringt. Ga in ieder geval zelf niet met stront gooien maar bedien je ophaalbrug. 

Je vijand liefhebben is een hoge opdracht. Ga het vooral niet doen vanuit een soort religieuze plichtpleging omdat het nu eenmaal zo moet. Doe het doorleefd en met je gevoel en van harte. En houd gerust die anderhalve meter afstand. Vertrouwen is iets heel anders dan vergeven. 

Hoe veel te meer je geconfronteerd bent met deze toxische mensen hoe meer je ook geheeld gaat raken. Word niet verbitterd maar laten de moeilijke mensen de wegwijzer zijn naar meer intieme omgang met God. Trek je vaak terug in de schatkamer van je kasteel; je binnenkamer. Daar waar de Vader heelt, bevestigt en je inning liefheeft. Vanuit die plaats kan nagenoeg niemand je meer raken. 

Is het niet opvallend dat Jezus op het moment dat het grootste verraad in zijn leven ging plaatsvinden Zijn gedachten er juist op waren gericht op dat wat Hij in handen had gekregen en waar zijn ware plaats van identiteit was?  Waar zijn onze gedachten als moeilijke mensen proberen ons te verraden? Met oefenen, fouten maken maar vooral veel in Gods tegenwoordigheid zijn leer je goed om te gaan met de ophaalbrug. Je mag bovenal bidden 'Heer laat de juiste mensen tot mij komen en houd de verkeerde mensen bij mij weg'. 

Tot gauw en vele groeten, 

René