De kracht van zelf isolatie - de woning die Jezus in ons bouwt

foto uit Jeruzalem, 2018. Bij de kerk van Getshemane

16...opdat Hij u geve, naar de rijkdom zijner heerlijkheid, met kracht gesterkt te worden door zijn Geest in de inwendige mens,
17 opdat Christus door het geloof in uw harten woning make. Geworteld en gegrond in de liefde, 18 zult gij dan samen met alle heiligen, in staat zijn te vatten, hoe groot de breedte en lengte en hoogte en diepte is,
19 en te kennen de liefde van Christus, die de kennis te boven gaat, opdat gij vervuld wordt tot alle volheid Gods.
(Uit Efeziërs 3) 

Veel mensen bidden dat deze nare tijd voorbij mag gaan.
Veel mensen bidden dat God een einde maakt aan het Corona virus.

Het is geen vreselijke tijd. Natuurlijk, de omstandigheden waarin we momenteel verkeren brengen veel ongemak, verdriet en moeite met zich mee. Maar de tijd is goed. Meer dan ooit worden we uitgedaagd om de "kracht van zelfisolatie" te ontdekken. Het gebed dat Jezus iedere dag met de Vader had was Zijn tijd van "social distancing". Door dit intieme gebed kon Hij voortdurend in de tegenwoordigheid van God leven. Zo kon hij de werken van satan vernietigen op aarde. Het leidde tot de ultieme vraag van zijn vrienden; 'Jezus leer ons bidden'

Jezus bouwt een prachtige woning in ons. We zijn de levende tempel van de Heilige Geest, Gods bouwwerk.

De vraag die mij bijna bij iedere ontmoeting met andere christenen wordt gesteld is deze; 'naar welke kerk ga je?' Een vraag die uitnodigt voor een goed gesprek, als men er tenminste voor open staat.

Ook een vraag die vaak door het "verstand" gesteld word. Immers het verstand hecht zich vaak aan vaste vormen en gewoontes. Alle vormen en gewoonten moeten we op een gegeven moment loslaten, zelfs ons eigen lichaam. De levende geest in ons kijkt voorbij deze vormen en wil de ander echt leren kennen. De vraag zou anders kunnen? Niet waar ga je heen, maar.... wat gebeurt er de laatste tijd in en om je heen. Dat leert ons echt te luisteren en interesse te tonen in de ander.

Wanneer we naar het leven van Jezus kijken zie ik deze  prioriteiten:

1. Het intieme gebed (vaak op de berg) met zijn Vader
2. de intieme omgang met een aantal vrienden waarin hij veel van zijn wijsheid investeert. Hij zalft ze met dezelfde zalving die Hij heeft ontvangen.
3. Dan zijn er regelmatig grote bijeenkomsten door de mensen die Hem volgen, vaak voor de wonderen en tekenen Die hij deed.
4. Het bezoek aan de synagoge.

De eerste 300 jaar van het bestaan van "de kerk" was  de kerk ook een echte afspiegeling van het leven van Jezus op aarde. Toen de keizer Constantijn besliste dat het Christendom de staatsgodsdienst werd, werd veel verplaatst naar gebouwen en de priesters kregen het gezag. Het persoonlijk gebed en de persoonlijke omgang met elkaar verdween grotendeels door het "kathedraal christendom"

Pas met de komst van de woestijnvaders, de eerste monniken, die zich terugtrokken naar de woestijnen, de rand van de maatschappij, keerde het persoonlijk gebed en de persoonlijke omgang met elkaar weer terug.

Toen ik voorganger werd in 1997 deed ik dit met een oprecht verlangen maar met een onvolledige openbaring over hoe God mijn leven wilde. Ik wist niet beter dan dat ik mij gewoon aan moest sluiten bij een organisatie/kerk om zo de mensheid en God te dienen.

In mijn achterhoofd had ik voortdurend de gedachte dat God blij met mij zou zijn. Ik was vrijgezel, ik ging Hem volkomen dienen, mijn hartstochten zouden vanzelf wel verdwijnen, en iedereen in de kerk zou blij zijn met mijn komst en mijn plannen.

Hoe dat allemaal is verlopen daar ben ik eigenlijk nu pas aan toe om daar eens over te schrijven. Maar dat doe ik in een latere blog.

Mijn leven was behoorlijk uit balans. God zegende het, dat zondemeer, maar ik haalde teveel vreugde en "kicks" uit wat ik voor Hem deed en niet uit de stille omgang met Hem.

Als we ons leven als Christen een overwinnend leven willen laten zijn dan moeten we het geheim van de binnenkamer ontdekken. Vele beginnen met de gedachte om iets voor Hem te doen of gaan op zoek naar een kerk. Daarmee slaan we de belangrijkste stap over...God wil door het geloof in onze harten woning maken. Dat is de kerk die Jezus bouwt. Jezus en de Vader komen bij ons wonen als wij God intens liefhebben. Die innige omgang kan alleen in de binnenkamer. In die schatkamer wordt de strijd met het ego en haar hartstochten gestreden. Totdat we volledig afhankelijk leren zijn van Christus. Dat verandert al onze behoeften en prioriteiten. Daar gaat tijd overheen. Het kan niet even snel verkregen worden. 

Toen ik in 2011 de kerk, die ik 14 jaar had gediend verliet, werd mijn leven volledig door elkaar geschud. Het kostte mij bijna zes jaar om alles weer een plaats te geven.Het lag voor de hand om met mijn gaven en ervaringen zelf een gemeente te beginnen en op de oude voet verder te gaan. Maar in februari 2012 werd ik wakker geschud. Ik moest mij de komende jaren alleen richten op het bezoeken van de ouderen en armen en het gebed in de binnenkamer.  Die overtuiging is nog steeds in mij aan het groeien. Nee, ik ga niet naar de kerk, maar ben de kerk. In gebed en er op uit trekkend in een wereld die verlangt naar Jezus.

Ik zag dit proces in mijn leven:

1. Een intieme relatie met Jezus. In die relatie de volledige gehoorzaamheid en overgave leren waar ik niet eens tijd voor had voordien.
2. Een priester zijn in mijn gezin.
3. Gods koninkrijk  zien doorbreken in mijn omgeving. Ik wilde daarvoor bidden met een paar mensen die datzelfde verlangen hadden. God gaf die mensen in mijn leven.
4. Een geestelijke vader zijn voor een aantal mensen. Bovenal wilde ik niet meer mijn geloof delen vanaf een podium. Ik wilde mijn geloof en leven delen vanuit vriendschap en zo anderen opbouwen.

Ik houd van de kerk met heel mijn hart. En van harte ondersteunen wij een aantal kleine kerkjes en groepen in Kroatië. Ik geniet van tijd tot tijd om ook eens een mooie conferentie of kerkdienst bij te wonen. Het is vaak heel bemoedigend.

Het is helaas vaak onmogelijk om met een grote groep een  slag te slaan en Gods Koninkrijk te zien doorbreken. Ik kan uit eigen ervaring zeggen dat ik in het proces kerk behoorlijk werd opgeslokt door de vele activiteiten en het vele gedoe er omheen. Veel van wat ik zie in kerken heeft te maken met de behoeften van de eigen bezoekers en leden. Maar waar is het verlangen om Gods koninkrijk te zien doorbreken in hun eigen leven en omgeving?

Misschien hebben velen nu ook wel het gevoel door elkaar geschud te worden. Zeker nu bemoedigende diensten en activiteiten ontbreken. Ik koos negen jaar geleden voor een moeilijke weg, een smalle weg die vaak pijnlijk was. Dit is mijn persoonlijke weg. Ik raad iedereen echter aan kerkdiensten te blijven bezoeken en deel te hebben aan een gemeenschap. Maar laat deze tijd ons meer als ooit tevoren uitdagen om een leven te leiden dat Jezus op aarde leefde. Het begint met die intieme omgang met de Vader.

 Bid dat God je twee of drie mensen in je leven mag geven die een gelijkgestemd verlangen hebben om Gods koninkrijk te zien doorbreken. Deze tijds stemt tot nadenken... Twee of drie die in zijn naam vergaderd zijn is niet zo'n slechte opkomst als het lijkt. Het is de kerk die Jezus bouwt met mensen die eenparig iets begeren... Het Koninkrijk van God in hun leven en hun omgeving. Onze diepste vreugde komt uit de verhoorde gebeden die dan gaan volgen!

Vele groetjes uit de thuisisolatie in Kroatië. René

18 Voorwaar, Ik zeg u, al wat gij op aarde bindt, zal gebonden zijn in de hemel, en al wat gij op aarde ontbindt, zal ontbonden zijn in de hemel.

19 Wederom, [voorwaar] Ik zeg u, dat, als twee van u op de aarde iets eenparig zullen begeren, het hun zal ten deel vallen van mijn Vader, die in de hemelen is.
20 Want waar twee of drie vergaderd zijn in mijn naam, daar ben Ik in hun midden.
(Uit Mattheus 18)